Communiceren volgens vandalen.nl:

1. In verbinding staan.

2. Persoonlijk contact hebben.

Stel, ik zeg tegen een groep mensen het woord auto. Bij de één zal dat een leuke gedachte naar boven brengen over een nieuwe auto, bij een andere een wat minder leuke gedachte over de kosten van zijn huidige auto en bij weer een andere misschien zal zijn gedachte gaan naar een ongeval met een auto. Ik zeg dus alleen het woord auto, niets meer en niets minder. Ieder persoon heeft daar zijn of haar eigen gedachte bij (en misschien ook een verleden) en je kan moeilijk zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor de gedachte of gevoel wat bij een andere naar boven komt bij het horen van het woord auto. Ik kan wel op een bepaalde manier het woord uitspreken of meer inhoud geven door bijvoorbeeld een foto te laten zien. Hiermee stuur ik dan, in zoverre de andere daar gevoelig voor is, de gedachte een bepaalde richting op.  Je zou kunnen zeggen dat ik wel een bepaalde verantwoordelijkheid heb als ik iets zeg maar dat de persoon die mijn woorden hoort toch daar zelf inhoud aan zal geven. Weet ik heel zeker welke gevoel ik bij iemand opbrengt door een woord te roepen, dan ben ik uiteraard daar verantwoordelijk voor.

Als docent weet ik dat je een opdracht moet herhalen. Soms moet je andere woorden gebruiken om hetzelfde te zeggen. Soms moet je het eerst laten zien of beginnen bij een herkenningspunt. Ligt dit aan de docent of de leerlingen? Nee! Wij mensen gaan vaak eerst uit van ons zelf. We gaan vaak eerst uit van het bekende, bekijken iets vanuit onze eigen ervaring en reageren dan vanuit onze eigen verleden. Als ik wil dat mijn woorden bij een groep leerlingen aankomen dan zal ik dus moeten weten wat zij al weten over het onderwerp en welke ervaringen zij al hebben. Je zal de beginsituatie moeten weten voordat je erop verder kan bouwen. Hetzelfde geldt voor elke vorm van communiceren. Als je niet weet wat de beginsituatie is van andere dan weet je niet waar je moet beginnen. Als twee mensen elkaar niet kennen en zij gaan met elkaar praten dan gebeurt dit ook. Zij gaan elkaar eerst aftasten, bekijken uit welke hout de andere gesneden is.

Samenvattend kan je zeggen dat jouw woorden een bepaalde gedachte naar boven kan brengen bij een andere waar je zelf soms weinig invloed op kan hebben. Dit ontslaat je niet van je verantwoordelijkheid om goed te bedenken wat je zegt omdat je soms heel goed weet wat de reactie van de andere kan zijn. Wil je zelf iets overbrengen (dus communiceren) dan zal je ook de beginsituatie moeten weten van de andere. Dit is een noodzaak omdat je anders of in allerlei bochten moet wringen om het alsnog duidelijk te maken of teveel informatie geeft omdat je niet weet waar te beginnen. Een ieder kan voor zichzelf uitmaken of hij of zij bereid is goed te communiceren. Geduld en de bereidheid te luisteren zijn daarvoor nodig. Maar je krijgt er zoveel voor terug, n.l. echt contact met de andere, dat ik het een ieder kan aanraden.

Waarom is communiceren zo lastig?
Getagd op:     

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *