De reden voor mijn dagboek is om gedachten los te laten en hier is er één.
Een verslaving of misschien elke verslaving begint met een gedachte die je niet los kan laten. Je zou in principe een verslaving kunnen zien aankomen als je jezelf hierin traint. Maar welke “verslaving” wil ik loslaten?
Sinds kort ben ik een oude spel weer aan het spelen: Simcity 3000. Een spelletje waarin je een stad bouwt en onderhoudt. Nu ik mijzelf al een tijdje leuk bezig hou met het bedenken hoe ik de stad wil laten groeien, komt de vraag naar boven wanneer je dit een verslaving kan noemen. Eerlijk gezegd denk ik nog niet (maar ik ben bevooroordeeld 
) want ik ken het gevoel.
Maar wat kan je eraan doen? Nou dit dus. Schrijf het van je af. Deel het met anderen! Praat erover! Dit voelt in het begin misschien wel ongemakkelijk. En je zal ook niet alles kunnen delen ( en wanneer wel?) maar het zal je verbazen in hoeverre anderen je kunnen begrijpen en aanvoelen. Hoe we misschien toch niet zo verschillend zijn. Vandaag heb ik geen Simcity gespeeld en dat wilt wat zeggen.